‘Deze winter zal ze uitglijden, op een dag zal het glad zijn, moeder gaat het hondje uitlaten, ze breekt haar heup. Ze moet naar een ziekenhuis.’ Vanaf november 2012 documenteert de dichter Frank Starik de belevenissen van zijn dementerende moeder. In korte schetsen beschrijft hij hoe zij, precies zoals hij al voorvoelde, na een val in het ziekenhuis belandt en vervolgens in een verzorgingshuis wordt opgenomen. Een dement geworden moeder en haar mantelzorgende zoon: “Mijn moeder is feitelijk in een huisdier veranderd”, schrijft Starik. De zoon, trouwe hond, laat haar uit. Starik beschrijft in korte zinnen, schijnbaar afstandelijk wat er met zijn moeder en met hem gebeurt. Er staat geen zin te veel in het boek, zodat er ruimte is voor de eigen gevoelens van de lezer: onmacht, verdriet, verwarring, maar ook ontroering en humor spelen een rol.
Anjo Geluk: De directe toon van het boek zal niet iedereen bevallen; dat bleek uit de reacties van Trouw-lezers op de stijl van Starik (delen uit het boek verschenen eerst als columns in deze krant). Mij spreekt de stijl juist bijzonder aan omdat vals sentiment ontbreekt. Of – nog erger - een uitleg van wat er gebeurt. De relatie tussen moeder en zoon vraagt tussen de regels door aandacht. Die verandert natuurlijk door de jaren heen, maar hoe is het tussen een dementerende moeder en haar mantelzorgende zoon? Zijn de rollen omgedraaid? Nee, natuurlijk, maar hoe dichtbij kun je, wil je komen? “Zou men werkelijk van mij verwachten dat ik met mijn moeder naar de wc ga? Ik wil dat niet, ik durf dat niet, ik kan dat niet. Een meter afstand, dat is dichtbij genoeg.”
Auteur: F.Starik
ISBN: 9789046816141
Uitgever: Nieuw Amsterdam
Prijs: 19,95 euro
