Details

Gepubliceerd: 15 november 2021

Hits: 45

Octavie Wolters

De spreeuw in dit prentenboek wil een lofzang houden op wat hij allemaal ziet tijdens zijn vluchten over het land. Om zeker te zijn dat hij niets vergeet, vraagt hij alle vogels die hij kent om raad: wat moet ik in elk geval niet vergeten te vertellen?
De prachtige lino's van schrijver en beeldend kunstenaar Octavie Wolters laten een wereld zien waarin je even stil mag zijn. Om dan goed om je heen te kijken.

Anjo: ‘Tijdens een van haar vele wandelingen vroeg de auteur zich af wat de spreeuw aan de lezers zou willen vertellen. Toen ging ze op zoek naar woorden. Stilte, het belang van de natuur, bewondering, genieten, de kleine bijzondere details van het leven,… luister naar het lied van de spreeuw, daar zit het allemaal in verborgen.

“Als je goed luistert, dan hoor je het. Als je goed kijkt, dan zie je het. Zie jij het ook?”

Een MOOI boek, een nadenkboek. Dat vooral, maar samen met de summiere tekst is het een boek om telkens weer te bekijken, te lezen en vooral van te genieten. Een boek waarin je telkens andere dingen in opvallen. Elke pagina zou je willen inlijsten, zo mooi. Troostrijk ook. Wolters maakte eerst de linosneden en schreef er daarna de tekst bij. Ook interessant om te bekijken hoe ze de linosneden maakte. Op www.kinderboeken.nl/boek/het-lied-van-de-spreeuw/ kun je zien hoe dat ging. Voor wie zelf zo’n linosnede wil aanschaffen: kijk eens op haar website (www.octaviewolters.nl). Een boek voor alle leeftijden vanaf een jaar of vier.”

Titel: Het lied van de spreeuw
Auteur: Octavie Wolters
Uitgever: Ploegsma
ISBN: 9789021681924
Prijs: € 17,99

Details

Gepubliceerd: 15 november 2021

Hits: 39

BRIEVEN Simon Carmiggelt & Ellen Warmond

De dichter Ellen Warmond werkte sinds 1955 in het Literatuurmuseum, toen nog Letterkundig Museum geheten. In 1964 vroeg ze Simon Carmiggelt op het toppunt van zijn roem als columnist mee te werken aan een tentoonstelling. Hij reageerde enthousiast, niet alleen op het verzoek, maar ook op haar geestige schrijfstijl. Er ontstond een unieke correspondentie die zo’n vijftien jaar standhield. De twee wilden niet voor elkaar onderdoen en dat leverde een sprankelend geheel op dat van zowel Carmiggelt als Warmond een onverwachte kant laat zien.

Anjo: ‘De dichter Ellen Warmond 1930-2011)heeft haar correspondentie met journalist en columnist Simon Carmiggelt (1913-1987) altijd bewaard en dankzij haar kunnen wij ervan genieten.

De briefwisseling begint op 23 september 1964 met een verzoek van Warmond aan Carmiggelt: ze wil ‘één’ van zijn ‘handschriftcahiers’ voor een toekomstige tentoonstelling in het museum. Uit de brief aan hem:

Ik kan talloze min of meer steekhoudende motieven verzinnen waarom u dat beslist moet doen, 1) om niet door ons te worden lastig gevallen met het verzoek om bruikleen van een handschrift […] 2) als niemand meer iets aan ons afstond zou het Museum droevig verkommeren, wat gelijk staat met een omslachtige vorm van broodroof van 8 mensen [waaronder vier met een gezin]. Ik bedoel maar; het is een hele verantwoordelijkheid. / In de hoop dat u dus erge wroeging krijgt en met vriendelijke groet […]

Carmiggelt schrijft terug: ‘Lief Museum, wat schrijf je me toch een gezellige brieven.’ 

Ze kenden elkaar nauwelijks, maar werden penvrienden. 

Warmond typt haar brieven, Carmiggelt schrijft ze met de hand. Ze corresponderen over Den Haag, hun moeders, de stand van het land en veel over het museum en de literatuur, compleet met roddels. Twee schrijvers met waardering voor elkaar in een tijd waarin de literatuur in het centrum van de belangstelling stond.

In een brief van 4 september 1973 schrijft Warmond […] ‘Gisteren bracht ik mijn jaarlijks bezoek aan een oude dame (71½), die in het Gooi woont en daar zeer in past: mager als een klipgeit, gerimpeld als een vale gier(en ook met ongeveer zulk haar), vinnig als een brilslang en ondanks alles of door dit alles zeer om te lachten, mée te lachten is beter. Deze dame nu bleek - na een tweeëndertigjarig weduwschap – ontzind verliefd te zijn. Het 20 jaar jongere voorwerp van deze dolle drift was aanwezig, zodat we een paar uur lang ademloos gekeken hebben naar een soort gekir en getortel als maar zelden in het wild te zien is. Ik weet nog steeds niet of ik het éng of aandoenlijk vind.[…]

In de loop van de jaren zeventig schrijven ze minder vaak en in 1979 houdt de correspondentie ineens op. De laatste zin van Warmond, eind 1979: ‘Hartelijke groeten, ook aan mevrouw uw vrouw en veel liefs uit het LM in zonderheid van Ellen W.’

Voor liefhebbers van Warmond en Carmiggelt en brieven een heerlijk, mooi uitgegeven boek. Compleet met noten en register. Een tijdsbeeld en een schrijfstijl van de zestiger, zeventiger jaren om van te smullen.

Titel: Lief Museum
Auteurs: Simon Carmiggelt & Ellen Warmond (samengesteld door Bertram Mourits en Trudy van Wijk)
Uitgever: Querido
ISBN: 9789021422732
Prijs: € 22,99

Details

Gepubliceerd: 19 oktober 2021

Hits: 91

Bibi Dumon Tak & Marije Tolman

In de middenberm van de A58 bij Ulvenhout staat een zomereik. Hij staat er al 180 jaar en is misschien wel de bekendste boom van Nederland. Liefkozend wordt hij de ‘troeteleik’ genoemd en in 2018 werd hij verkozen tot boom van het jaar. De eik kwam tot wasdom op een 19e-eeuws landgoed met een groot landschapspark eromheen. Prins Bernhard woonde er korte tijd en ook koningin Wilhelmina.
Maar met de aanleg van de A58 veranderde alles. Alle eiken werden gekapt, alleen die ene eik mocht blijven staan. Nu razen er dagelijks duizenden auto’s langs hem heen. En het worden er steeds meer. Daarom moet de eik wijken voor extra asfalt. Wat dat betekent vertelt de eik aan zijn beste vriend: de gaai die hem dagelijks bezoekt.

Anjo: ‘Met bomen is iets bijzonders. Natuurlijk, ze zijn bijzonder! Vooral de oude, dikke en grote. Hun hoogte, bladerdak en dikke stam zijn indrukwekkend. Bomen kunnen troost bieden, een herdenkingsplaats, herkenningsplek of schuilplaats zijn. Bijvoorbeeld ‘de boom die alles zag’, ter nagedachtenis vaan de Bijlmerramp in de Bijlmer. Er zijn mensen met een lievelingsboom, verliefde stelletjes die hun initialen in een boom kerven; er zijn zelfs bomenfluisteraars.
De zomereik uit dit boek heeft een bijzondere status als troeteleik. Hij heeft contact met vogels en andere dieren die bezoekjes aan hem brengen. Helemaal op de hoogte blijft de eik door zijn wortels: door het www, het ‘wortelwijdeweb’. Een ondergronds vertakt netwerk waarmee alle bomen ter wereld met elkaar in contact staan. Dat gebeurt via het wortelkoor. De gaai en de boom hebben dagelijks contact.
Hoewel ze wat mopperig met elkaar omgaan, merk je dat er een diepe vriendschap tussen hen ontstaat. Gaat de boom het afleggen tegen de vooruitgang: steeds meer en snellere auto’s? Gaat het lawaai het winnen van de stilte? Wie zijn er belangrijker, bomen of auto’s?
Dit boek is het kinderboek voor de Maand van de Filosofie. En dat komt goed uit omdat het vol zinnetjes staat om over na te denken of over door te praten. Bijvoorbeeld: hoe is het om je leven lang op een plek te staan? Een discussie tussen de eik en de gaai, maar ook een vraag voor ons. De boom vindt: “wie stilstaat ziet meer, let maar op.” Nog een uitspraak van de boom: ”Iets meemaken is erg, maar toekijken is soms nog erger.” Een boek om bij stil te staan. Voor jong en ouder. Voor thuis en in de klas.

Een prachtig boek is dit. En ook nog eens mooi in zwart wit geïllustreerd door Marije Tolman. Gefotografeerde bomen en alles daar omheen is getekend.

Titel: De eik was hier
Auteur: Bibiu Dumon Tak en Marije Tolman (illustraties)
Uitgever: Querido
ISBN: 9789045125329
Prijs: € 9,99

Details

Gepubliceerd: 27 september 2021

Hits: 174

zeven sprookjes - Annet Schaap

Een schone slaapster die niet meer ontwaakt, een kikker die maar geen prins wordt, een meisje dat een monster is: Annet Schaap bewerkte zeven bekende sprookjes, vijf van de gebroeders Grimm en twee van Charles Perrault, tot verrassende vertellingen over zeven meisjes. Meisjes met allemaal hun eigen dromen en verlangens, meisjes die niet langer sprookjesfiguren zijn maar mensen van vlees en bloed.

Anjo: “Na ‘Lampje’, het geweldige debuut van Annet Schaap dat meteen een enorme bestseller was, grote prijzen won en veelvuldig werd vertaald, waren mijn verwachtingen hoog gespannen. ‘De meisjes’ is een bewerking van zeven sprookjes, maar dan zo dat alleen nog de namen in de verte herkenning oproepen en aan Blauwbaard, Repelsteeltje of Roodkapje doen denken. Maar dan ook weer zo anders en vanuit zulke andere perspectieven dat het nieuwe, verrassende vertellingen worden. Over gewone meisjes, over zusjes, de liefde en over hoe alles in het leven zomaar om kan vallen, en over opkrabbelen en verder gaan. Over gewone, sterke meisjes. Zo prachtig opgeschreven dat je langzaam moet lezen om tegelijkertijd goed na te kunnen denken over wat er staat. Nog beter: voorlezen en samen genieten!

De uitgever vermeldt dat het een boek is voor alle lezers vanaf 11 jaar. Het ligt in de kinderboekenhoek, maar zou – net als ‘Lampje’ en veel meer boeken bij de ‘gewone’ boeken moeten liggen. Ga dus schatgraven bij de kinderboeken!

Een heerlijk boek, prachtig uitgegeven en met illustraties in zwart-wit van de auteur zelf. De wolf voorop.”

Titel: De Meisjes (zeven sprookjes)
Auteur: Annet Schaap
Uitgever: Querido
ISBN: 9789045126692
Prijs: € 14,99

Details

Gepubliceerd: 27 september 2021

Hits: 131

Levensverhalen van honderdjarigen

Steffie van den Oord

Ze overleefden alles. De crisisjaren, de oorlog – waarin ze vochten, trouwden, onderdoken. Ze groeiden op in het interbellum, maakten de Watersnoodramp mee, de opkomende welvaart, emancipatie en corona. Ze traden – vijfentachtig jaar geleden – het klooster in, of trouwden met de handschoen. Ze zijn baron, of droegen kleding van de armenzorg en werden uitgefloten. Ze zijn honderd, en ouder, en ze weten (bijna) alles nog: de nieuwe generatie eeuwelingen.
Steffie van den Oord vroeg twaalf honderdjarigen – een groeiende bevolkingsgroep – het hemd van het lijf. Hoe was hun eeuw? En wat is hun geheim waardoor ze zo oud wisten te worden?

Anjo: ”Eeuwelingen, een woord voor een bevolkingsgroep die tot voor kort nog niet bestond, maar nu steeds meer mensen telt. Het zijn er zo’n 2.500 en de meesten van hen zijn vrouw. Dan moet je zo ongeveer de enige in de familie van je eigen generatie zijn en in honderd jaar of meer heel veel meegemaakt hebben. Sommige verhalen zijn een roman op zich, schrijft de auteur. Zij heeft de geschiedenissen teruggebracht tot de kern – van het eerste deel van hun leven onthielden zij het meest en daarop ligt de nadruk. Een van hen, de inmiddels overleden Paul Moerman, zegt het zo: ‘Toen ik een jaar of dertien was liep ik tussen de koeien te filosoferen: hoe moet je ooit tachtig worden? Dat was de uiterste limiet, dat was een soort eeuwigheid – die kun je niet overzien, da’s buiten onze horizon. En nu ben ik nota bene honderdvier.’ Hij begon nooit aan een computer, was al tachtig toen ze opkwamen. Als er een brief komt, typt hij er eentje terug

In het boek staan de levensverhalen van twaalf mannen en vrouwen. Lange verhalen natuurlijk, zo opgeschreven dat ze een portret schilderen van de mens en zijn geschiedenis. Ze schetsen het beeld van een hele eeuw. Hendrikje van Andel, ze was uit 1890 en honderdtwaalf toen Steffie van den Oord haar interviewde had een motto dat misschien wel voor alle eeuwelingen opgaat. Ze zei: ‘Ik vertík het om chagrijnig te worden.’ Het woord dat ik vooral bij hen vind passen is blijmoedigheid. ‘Nieuwe Eeuwelingen’ (de opvolger van ‘Eeuwelingen’) is een aanrader. Prachtig geschreven ook.’’

Titel: Nieuwe Eeuwelingen (levensverhalen van honderdjarigen)
Auteur: Steffie van den Oord
Uitgever: Querido
ISBN: 9789021415987
Prijs: € 22,50

Details

Gepubliceerd: 22 juli 2021

Hits: 228

Joost Prinsen

De buurvrouw: ‘Komt je huis te koop?’
De dochters: ‘Natuurlijk wist jij dat niet pap. Je was er nooit.’
De rouwmeneer: ‘Sorry dat ik onverwacht nog even binnenval.’
De dames: ‘Je hebt mijn telefoonnummer, toch?’
Emma: ‘De volgende keer neem ik een stoerdere man.’
Ik: ‘Ik kuste de grond waarop je liep!’
De Koning van de Nacht: ‘Denk je echt dat alles om Emma draaide?’
In Na Emma doet Joost Prinsen verslag van de twaalf maanden na de dood van zijn vrouw.

Anjo: ”Joost Prinsen in ‘De tien geboden’ in TROUW: ‘…Ik heb het hele verhaal gebruikt, met mailwisseling en al, en ik heb het nergens opgesmukt, taalfouten niet gecorrigeerd, mijn verdriet en mijn ergernis laten zien. Het kan alleen op die manier, vind ik, anders moet je zo’n soort boek niet schrijven.’ En zo is het. Zijn vrouw Emma is overleden, in het ziekenhuis. Een paar weken daarvoor houden Joost en zijn beide dochters krijgsraad: wie gaat wat doen als ze overleden is? ‘Na Emma’ is een ontroerend, eerlijk boek over het eerste jaar nadat de vrouw met wie Joost Prinsen 50 jaar samen was, is overleden. Dan gaat het natuurlijk ook over rouw. Iets waartegen je je blijkt te kunnen wapenen. Als hij keurig aangekondigd komt, lukt het. Niet als hij je onverwacht in de flank raakt. Dan ben je weerloos. Er was een jaar voor nodig om daar achter te komen. Juist als hij het niet verwacht, krijgt hij het nog regelmatig te kwaad. Juist omdat Prinsen niets uit de weg gaat, is het een eerlijk boek. Wat had anders gemoeten, die laatste dagen in het ziekenhuis? Hoe had hij dat dan moeten aanpakken? De lezer loopt een jaar mee en herkent gevoelens, stelt vragen aan zichzelf en – dat doe ik – stelt vast dat dit boek waardevoller is dan een boek over rouwverwerking.”

Titel: Na Emma
Auteur: Joost Prinsen
Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
ISBN: 9789038810546
Prijs: € 17,50

Details

Gepubliceerd: 23 juni 2021

Hits: 398

Hedy d’Ancona

Niet te ontkennen, in de huidige samenleving is jong in en oud out. De aanpak van de corona-epidemie omhelsde die visie door ouderen meteen te bestempelen als kwetsbaar en knuffelhongerig. Een woud van treurwilgen dat je moet beschermen tegen uitsterven. Jongeren moesten hun school en studie, hun sociale bestaan, inleveren om oma en opa in leven te houden.
Hedy d’Ancona, politica en activiste voor vrouwenrechten, kreeg genoeg van die stereotypering van zichzelf en haar leeftijdsgenoten.
Tijd voor een tegengeluid. In Vrolijk verval relativeert ze het zieligheidsstempel en bekritiseert ze de zachte uitsluiting. Van de angstaanjagendheid van de ouderdom blijft weinig over in deze grappige en scherpe observaties van hun dagelijks leven.

Anjo: ‘’ ‘Verheug je op je oude dag en als je hem bereikt heb je de plicht er iets van te maken.’ Zegt d’Ancona. Plicht en verantwoordelijkheid, discipline ook! Werkdrift en ambitie, worden genoemd. Ouderenemancipatie! Tussen alle vrolijkheid, ontdekte ik een lijn in dit boekje. Een heel serieuze ondertoon, die je best een aanklacht zou kunnen noemen, tegen de samenleving, maar ook tegen onszelf: wij ouderen worden niet op voet van gelijkheid behandeld, maar met fluwelen handschoentjes naar het randje geduwd tot onze wankele pootjes het niet meer kunnen houden en we eroverheen vallen. Maar wat stellen we daar tegenover. D’Ancona: ‘tijdens die valpartij hoor ik lotgenoten roepen: Doe jij nog wat?‘ Hè? Hoezo, denk ik dan? Waarom zouden we niet gewoon meedoen, ambities waarmaken? Niet achteroverleunen, je talenten, ervaringskennis en onbedwingbare lust om de wereld te veranderen en beter te maken nooit met pensioen laten gaan. Verval? Natuurlijk, maar geen enkele reden om bij de pakken neer te zitten! Een heerlijk boekje met cursiefjes, columns en prachtige illustraties. Een ideaal cadeautje, ook voor onszelf!”

Titel: Vrolijk verval
Auteur: Hedy d’Ancona
Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
ISBN: 978908810638
Prijs: € 12,50

Details

Gepubliceerd: 07 juni 2021

Hits: 261

Paul van Vliet

Bijna iedere dag wandelt Paul van Vliet langs de zee bij het Noorderstrand van Scheveningen. De meeste verhalen in dit bijzondere boek zijn daar ontstaan. Daarbij kon hij niet alleen putten uit het rijke verleden van een indrukwekkende en ruim zestigjarige theatercarrière, maar ook uit de herinneringen en ervaringen van onderweg, zwervend en spelend door Nederland en Vlaanderen. In ontroerende fragmenten beschrijft hij zijn veelbewogen jeugd en de eerste jaren van zijn leven, van het oude Haagse huis van zijn overgrootmoeder, waar hij werd geboren, tot en met zijn studententijd in Leiden. Wat bleef er over van al die ontmoetingen, van al die conferences waar hij zijn ziel en zaligheid in legde? Hoe ziet het leven eruit als je het podium hebt verlaten en de ouderdom op het toneel verschijnt? Van Vliet is er de man niet naar om op de dood te gaan zitten wachten. Hij vertelt en begint van voren af aan. Heimwee naar morgen laat zich lezen als een schitterend zelfportret in verhalen.

Anjo: ‘Heimwee naar morgen’ is een heerlijk boek. Voor in de trein, voor op vakantie of als je geen zin hebt in ingewikkelde teksten. Echt genieten! Van de bijzondere, beeldende manier van schrijven: associatief, authentiek en humoristisch, met een ondertoon van melancholie. Herkenbaar van de conferences en toch ook weer niet alleen daarvan. Vooral ook van wat er daaraan voorafging of wat er op volgde. Zo speelde Van Vliet in Hoogeveen en liep hij daarna de stad in en wat er daar toen in de discotheek gebeurde … een machteloze moedeloosheid zakte in zijn benen. Oud zijn, oud worden is natuurlijk ook een thema; Van Vliet is intussen 86 jaar. Het boek eindigt met Bergen op Zoom, waar een try out voor een nieuw programma volledig door het ijs zakte. Die nacht schreef hij de tekst die hem voortaan heeft behoed voor desastreuze overmoedigheid. De tekst eindigt zo:

Er is geen tijd meer voor zoveel
Waarvoor nog tijd voldoende leek
Die tijd is op
Die tijd is om
Die is voorbij
Die tijd verstreek.
De tijd van dromen is voorbij
Er is geen tijd meer voor respijt
De vrije tijd is niet meer vrij
Er is geen tijd meer
Het is tijd!

Titel: Heimwee naar morgen
Auteur: Paul van Vliet
Uitgever: Balans
ISBN: 9789463821599
Prijs: € 19,99

Details

Gepubliceerd: 25 mei 2021

Hits: 420

Wat iedereen kan weten en regelen omtrent het levenseinde - Betty Meyboom-de Jong

De dood hoort bij het leven. Toch is denken en praten over het levenseinde voor veel mensen taboe. Ze bewaren het onderwerp voor later, of regelen alleen hun nalatenschap. Zelden leggen ze hun eigen wensen vast. Terwijl het voor henzelf, maar ook voor hun naasten een hele opluchting zou zijn als wensen en voorkeuren uitgesproken en vastgelegd zouden zijn. Daarom adviseert Betty Meyboom – de auteur van dit mooie boekje – ons om de elke jaar de dag na onze verjaardag te reserveren om na te denken over het levenseinde als onderdeel van onze uitburgering.

Betty Meyboom (1939) was samen met haar man ruim 20 jaar huisarts in Opeinde (Friesland); daarna werkte ze bij de huisartsopleiding in Groningen; in 1990 werd ze hoogleraar Huisartsgeneeskunde aan de Rijksuniversiteit Groningen. Na haar pensioen was ze onder meer voorzitter van het Nationaal Programma Ouderenzorg van ZonMw.

Bij haar lezingen over vitaal en zinvol ouder worden, kwamen er nooit vragen over het levenseinde. In de wandelgangen deste meer. Dat motiveerde haar om een boekje te gaan schrijven, een heel praktisch ‘voorlichtingsboek’, waarmee iedereen aan de hand van een checklist kan nagaan of hij is voorbereid.

Het werd een prachtig, compleet boekje. Een handleiding waarin je alles vindt wat je nodig hebt: informatie, uitleg, checklists met voorbeelden, veel tips. Deskundig, up to date en praktisch. Met mooie illustraties. Alles wat in de laatste levensfase een rol zou kunnen spelen krijgt een plaats. Voor wie nog meer informatie wil hebben is er een literatuurlijst en zijn er websites opgenomen. Een aanrader voor wie ook de stap gaat zetten en gaat uitburgeren.

Titel: Uitburgeren

Auteur: Betty Meyboom-De Jong

Uitgeverij: Sunenz, Drachten

ISBN/EAN: 9789090343310

Bestelwijze: www.sunenz.nl/boek-uitburgeren

Prijs: 10 euro (inclusief verzendkosten); voor wie het ophaalt bij Sûnenz in Drachten is het 7 euro

Details

Gepubliceerd: 13 april 2021

Hits: 367

Wat de dood je kan leren over het leven - Annemarie Haverkamp

'Het nu is het enige wat ik heb.' Ismaël Lotz (43)
'Ik nam me voor elke dag een lievelingsdag te laten zijn.' Geneviève Verberk (58)
'Als ik niet ziek was geworden had ik nooit met deze passie geleefd.' Jip Schreibers (25)

Wat doe je als je nog maar kort te leven hebt? Annemarie Haverkamp interviewde twee jaar lang mensen die binnen afzienbare tijd zouden komen te overlijden. Ze vroeg naar hun angsten, hun dromen, hun plannen en het onvermijdelijke einde. Gesprekken die aanvankelijk over de dood leken te gaan, zeiden uiteindelijk veel meer over het leven. Wie nog maar beperkt de tijd heeft, begrijpt waar het echt om draait.
Haverkamp sprak ook met diverse deskundigen over doodgaan en verdriet. Ze leerde hoe belangrijk het is te blijven luisteren naar mensen in de rouw.

Anjo: “Een boek met ruim 70 korte verhalen van mensen die nog maar kort te leven hebben; volwassen mensen van allerlei leeftijden, elk met hun eigen (ziekte)geschiedenis, hun unieke kijk op sterven, de dood en op het leven. De verhalen worden afgewisseld door interviews met deskundigen: een anatoom, geestelijk verzorger, uitvaartverzorger, rouwdeskundige en de longarts Sander de Hosson. Een boek dat inzicht geeft in de levens van mensen met een beperkt perspectief. Als dromen van het Noorderlicht willen zien teruggebracht worden tot nog eenmaal een weekendje kamperen net over de grens met België. Als je alles voor het laatst gaat doen of juist plannen maakt en een leukedingenkalender maakt. Intenser gaan leven, genieten in het klein, koesteren van wat je gehad hebt. Allemaal lessen voor lezers, om over na te denken en je te realiseren dat ze ook toe te passen zijn als de dood je niet op de hielen zit. Dit is geen boek om van kaft tot kaft in een keer uit te gaan lezen. Veel te veel. Het is dan ook geen gewoon ‘leesboek’, maar vraagt erom dat je je in de beschreven mensen verdiept, hun inzichten probeert te begrijpen of juist niet. Waarom zoveel korte teksten? Elk gesprek bestaat uit een fotopagina en tweeëneenhalve pagina tekst. Waarom niet veel minder gesprekken, maar uitgebreidere interviews, met meer context? Dit boek heeft het euvel dat een boek met verzamelde columns ook heeft: als je ze achter elkaar zet, is hun impact kleiner. Een mogelijkheid die mij bevallen is: lees af en toe één of twee gesprekken, niet meer. “

Titel: Ik heb geleefd
Auteur: Annemarie Haverkamp
ISBN: 9789048856145
Uitgever: Lebowski
Prijs: € 22,99

Details

Gepubliceerd: 02 april 2021

Hits: 303

Selma Lagerlöf en Bette Westera

‘De wonderbare reis van Nils Holgersson’ is inmiddels niet meer weg te denken uit de kindercanon, een echte klassieker van de hand van de Zweedse Selma Lagerlöf. Nils leidt een heel gewoon leven op een boerderij in Zweden, maar op een dag verandert alles. Dan wordt Nils per ongeluk halsoverkop meegevoerd door een groep ganzen op een duizelingwekkend avontuur door heel Zweden. Zo begint zijn wonderbare reis. ‘De wonderbare reis van Nils Holgersson’ is een geliefde klassieker. Bette Westera maakte een sprankelende hertaling, spannend en leesbaar voor een hele nieuwe generatie. Haar hertaling werd door Martijn van der Linden voorzien van prachtige, schilderachtige illustraties.

Anjo: ’Beter laat dan nooit, dacht ik toen ik aan Nils Holgersson’ begon. Had ik het maar eerder gedaan, wat een prachtig boek! Het meer dan 100 jaar oude (uit 1906/1907) boek, dat in vele talen is vertaald, verfilmd en is bewerkt tot tekenfilmseries, is opnieuw verteld door niemand minder dan Bette Westera en uitgegeven met illustraties van Martijn van der Linden. Het gaat over een jongetje dat zijn ouders hoofdbrekens bezorgt, omdat hij lelijk doet tegen dieren en mensen en lui is; kortom hij wilde niet deugen. Zelfs ganzenhoeder zou niets voor hem zijn. ‘Heeft hij wel een hart?’, vragen zijn ouders zich af. Voor straf tovert een kabouter hem klein, hij is nu zelf in een kabouter veranderd. Hij is niet alleen klein, maar hij kan nu ook de dieren verstaan. Als hij plotseling op de rug van de tamme gans Mårten belandt, is dat het begin van zijn avontuurlijke, spannende reis over 25 verschillende Zweedse landschappen, die er allemaal verschillend uitzien en eigen inwoners en tradities hebben. Daaraan kun je zien dat het boek oorspronkelijk bedoeld was als aardrijkskundeboek. Lagerlöf zou een leuk en leerzaam boek over Zweden schrijven. Het boek begint dan ook met een handleiding en met tips om de Zweedse namen goed uit te spreken. Dat helpt bij het (voor)lezen. De nieuwe ‘Nils’ is voorzien van geweldige illustraties van Martijn van der Linden. Voor wie zich afvraagt of Nils een kabouter blijft: bij zijn thuiskomst heeft zijn moeder rimpels en is zijn vader grijs en is hij weer gewoon groot; Nils is voor altijd een vriend van de dieren. Een boek voor jong en oud(er). Om zelf te lezen, maar ook een fantastisch voorleesboek.

Titel: De wonderbare reis van Nils Holgersson
Auteur: Selma Lagerlöf en Bette Westera
ISBN: 9789025772239
Uitgever: Gottmer Kinderboeken
Prijs: €25,99