BRIEVEN Simon Carmiggelt & Ellen Warmond
De dichter Ellen Warmond werkte sinds 1955 in het Literatuurmuseum, toen nog Letterkundig Museum geheten. In 1964 vroeg ze Simon Carmiggelt op het toppunt van zijn roem als columnist mee te werken aan een tentoonstelling. Hij reageerde enthousiast, niet alleen op het verzoek, maar ook op haar geestige schrijfstijl. Er ontstond een unieke correspondentie die zo’n vijftien jaar standhield. De twee wilden niet voor elkaar onderdoen en dat leverde een sprankelend geheel op dat van zowel Carmiggelt als Warmond een onverwachte kant laat zien.
Anjo: ‘De dichter Ellen Warmond 1930-2011)heeft haar correspondentie met journalist en columnist Simon Carmiggelt (1913-1987) altijd bewaard en dankzij haar kunnen wij ervan genieten.
De briefwisseling begint op 23 september 1964 met een verzoek van Warmond aan Carmiggelt: ze wil ‘één’ van zijn ‘handschriftcahiers’ voor een toekomstige tentoonstelling in het museum. Uit de brief aan hem:
Ik kan talloze min of meer steekhoudende motieven verzinnen waarom u dat beslist moet doen, 1) om niet door ons te worden lastig gevallen met het verzoek om bruikleen van een handschrift […] 2) als niemand meer iets aan ons afstond zou het Museum droevig verkommeren, wat gelijk staat met een omslachtige vorm van broodroof van 8 mensen [waaronder vier met een gezin]. Ik bedoel maar; het is een hele verantwoordelijkheid. / In de hoop dat u dus erge wroeging krijgt en met vriendelijke groet […]
Carmiggelt schrijft terug: ‘Lief Museum, wat schrijf je me toch een gezellige brieven.’
Ze kenden elkaar nauwelijks, maar werden penvrienden.
Warmond typt haar brieven, Carmiggelt schrijft ze met de hand. Ze corresponderen over Den Haag, hun moeders, de stand van het land en veel over het museum en de literatuur, compleet met roddels. Twee schrijvers met waardering voor elkaar in een tijd waarin de literatuur in het centrum van de belangstelling stond.
In een brief van 4 september 1973 schrijft Warmond […] ‘Gisteren bracht ik mijn jaarlijks bezoek aan een oude dame (71½), die in het Gooi woont en daar zeer in past: mager als een klipgeit, gerimpeld als een vale gier(en ook met ongeveer zulk haar), vinnig als een brilslang en ondanks alles of door dit alles zeer om te lachten, mée te lachten is beter. Deze dame nu bleek - na een tweeëndertigjarig weduwschap – ontzind verliefd te zijn. Het 20 jaar jongere voorwerp van deze dolle drift was aanwezig, zodat we een paar uur lang ademloos gekeken hebben naar een soort gekir en getortel als maar zelden in het wild te zien is. Ik weet nog steeds niet of ik het éng of aandoenlijk vind.[…]
In de loop van de jaren zeventig schrijven ze minder vaak en in 1979 houdt de correspondentie ineens op. De laatste zin van Warmond, eind 1979: ‘Hartelijke groeten, ook aan mevrouw uw vrouw en veel liefs uit het LM in zonderheid van Ellen W.’
Voor liefhebbers van Warmond en Carmiggelt en brieven een heerlijk, mooi uitgegeven boek. Compleet met noten en register. Een tijdsbeeld en een schrijfstijl van de zestiger, zeventiger jaren om van te smullen.
Titel: Lief Museum
Auteurs: Simon Carmiggelt & Ellen Warmond (samengesteld door Bertram Mourits en Trudy van Wijk)
Uitgever: Querido
ISBN: 9789021422732
Prijs: € 22,99
----
