Het laatste geheime dagboek van Hendrik Groen, 90 jaar - Hendrik Groen
Vanwege de sluiting van het verzorgingshuis in Amsterdam-Noord is Hendrik Groen overgeplaatst naar Bergen aan Zee. De Oud-Maar-Niet-Dood-club is uit elkaar gevallen. Af en toe is er een Omanido-reünie waarbij het ouderwets gezellig wordt en de drank ruimhartig vloeit, maar verder is er niet veel meer om naar uit te kijken. Hendrik moet constateren dat de tijd niet meer zo mild voor hem is: hij wordt steeds vergeetachtiger en begint het overzicht te verliezen.
Dat levert het nodige gestuntel op. Hij besluit opnieuw een dagboek bij te gaan houden in een poging weer wat meer grip op de werkelijkheid te krijgen. En anders kan hij er in ieder geval nog eens nalezen wat hij allemaal vergeten is.
Het leven wordt er niet aangenamer op als ook in Bergen aan Zee het coronavirus alles op zijn kop zet. En helaas is er geen Evert meer om er foute grappen over te maken, al doet de voorheen zo brave Hendrik zijn best om zijn vriend hierin te evenaren. Gelukkig heeft hij nog drie trouwe vrienden over om hem op het rechte pad te houden: Leonie (88), Frida (10) en Juffrouw Jansen (4). Samen met deze bondgenoten sleept Hendrik zich opgewekt naar de eindstreep.
Anjo: ”Allereerst: Ik mis Hendrik zelf op de cover! De 89-jarige Hendrik Groen begint aan een dagboek om zijn toenemende vergeetachtigheid te beteugelen. Achter de opgewektheid op weg naar het einde eist de ouderdom zijn tol. Kan hij vergissingen en vergeten afspraken in het begin nog wel met een grapje goed maken, gaandeweg weten de mensen om hem heen dat er te vaak dingen mis gaan en ook de huisarts heeft de diagnose gesteld: dementie. Hij bereidt zich voor op later: zoekt een plek voor Juffrouw Jansen, de hond die hij van zijn vriend Evert kreeg, gaat alvast kijken op de gesloten afdeling van het verpleeghuis en zoekt een plek uit op de begraafplaats, in de buurt van Evert. Dankzij een nieuwe puzzelvriend, zijn vriendin Leonie, Frida, zijn vriendinnetje dat hem opa noemt, oude Omanido-makkers en de medewerkers uit het huis waar hij woont, lukt het hem aanvankelijk nog best goed om op de been te blijven. Leonie helpt hem met zijn dagboek, totdat zelfs zij zijn gekrabbel niet meer kan lezen en zij het schrijven overneemt. Zijn wereld wordt kleiner - intussen is hij 90 -, hij heeft het vaker over zijn overleden vrouw en Aafke, hun dochtertje dan op 4-jarige leeftijd is overleden. In 2015, toen hij opnieuw besloot aan een dagboek te beginnen, schreef hij dat hij dat de ledigheid van het bestaan in een verzorgingshuis niet bijdraagt aan het dagelijks geluk: ‘Alles wordt voor je geregeld. Nadenken is niet nodig. Je kunt het leven net als vla naar binnen lepelen, alle klontjes zijn eruit. Hap, slik, weg.’ Hendrik heeft er zelf alles aan gedaan om dat niet te laten gebeuren! Dit dagboek is weer een echte ‘Hendrik Groen’. En zijn laatste!”
Titel: Opgewekt naar de eindstreep
Auteur: Hendrik Groen
ISBN: 9789029094139
Uitgever: Meulenhoff
Prijs: € 20,-
