- U bevindt zich hier:
-
Home
- Boeken
Aanraders van Anjo Geluk
- Details
- Hits: 674
Bibi Dumon Tak & Annemarie van Haeringen
In dit nieuwe boek zijn alleen de evenhoevigen welkom. Evenhoevigen: dat zijn dieren met twee of vier tenen, zoals de dikdik, de Kaapse buffel en de giraffe die hebben. Helaas wordt de tapir en de zebra daarom de toegang geweigerd …
Bibi Dumon Tak bedient zich van een nieuw genre om haar kennis met de lezer te delen. Ze schrijft in deze bundel niet langer de waarheid in verhalen, maar de waarheid in gedichten. Bibi Dumon Tak kreeg in 2018 de Theo Thijssenprijs voor het boek. Annemarie van Haeringen maakte er prachtige illustraties bij die ervoor zorgen dat je nooit meer vergeet wie de kleine kantjil is, wie de vicuña, wie de blauwe gnoe. Haar dieren spatten van de pagina's. Wie nooit gedichten leest zal er met deze nieuwe bundel vandaag nog aan willen beginnen.
Anjo: ‘Dit is een boek vol verrassingen, dat het verdient met aandacht (voor)gelezen te worden. Lekker langzaam dus. Op de rug van de giraf tekent Annemarie de rode laarsjes van Dikkertje Dap. De giraffenvlekken op het omslag hebben allemaal de vorm van een dier uit het boek. De kantjil – het kleinste hoefdier op aarde – zit verstopt tussen de hoge planten. Ze heeft hoefjes als vingertopjes, ogen rond als honingdropjes. Bambi komt voorbij en de tapir, die zelf drie tenen heeft, houdt een spreekbeurt over evenhoevige dieren. Tussen de vondsten door kom je van alles over de dieren te weten. Auteur en illustrator vormen een ideaal duo; het plezier spat van de pagina’s! Pagina’s om in te lijsten, zo prachtig! Weer een prentenboek voor alle leeftijden, vanaf een jaar of 8. Een mooi cadeau voor kinderen, maar ook prachtig om jezelf cadeau te doen.’
Titel: Laat een boodschap achter in het zand Auteur: Bibi Dumon Tak; illustrator: Annemarie van Haeringen
ISBN: 9789021414423
Uitgever: Querido, Amsterdam
Prijs: € 16,50
- Details
- Hits: 680
EEN BEETJE BOOS MAG BEST - DEMENTEES, m/net poëzie
Paula Irik, Bette Westera & Sylvia Weve
De taal van mensen met dementie is een taal zonder omwegen. Een taal die ruimte laat voor wat niet te
verwoorden is. Vol zeggingskracht en altijd betekenisvol, al is er in eerste instantie misschien geen touw aan vast te knopen. Een eigen taal: het Dementees.
Dementees lijkt in veel opzichten op poëzie. Waarom mensen met dementie dan niet serieus nemen als dichters en hun taal als poëzie? Wie de uitingen van mensen met dementie leest als poëzie, zal ze niet langer als wartaal wegzetten. De dementie zingt een toontje lager, de ziekteverschijnselen hebben niet langer het laatste woord. Het Dementees als poëzie geeft mensen met dementie hun eigen stem en daarmee hun waardigheid terug. Met de bundel Een beetje boos mag best wordt het frame van kommer en kwel gelaten voor wat het is. Er wordt voor de taal van mensen met dementie een eigen plek in ons veelkleurige poëzielandschap opgeëist..
De gedichten Dementees op de linkerbladzijden zijn van Joke Aarnink, Marie van Dam, Jaap Jacobs en Henk Rijneveld, bewoners van een Amsterdams verpleeghuis. De teksten zijn opgetekend en samengesteld door Paula Irik, geestelijk verzorger.
De gedichten op de rechterbladzijden zijn van Bette Westera, dichter en schrijver. De illustraties zijn van Sylvia Weve. Beiden hebben zich met veel plezier door het Dementees laten inspireren.
Anjo:
‘De samenwerking tussen de vier bewoners van een verpleeghuis, Paula Irik, Bette Westera en Sylvia Weve leidde tot een in alle opzichten prachtig boekje! Joke Aarnink, Marie van Dam, Jaap Jacobs en Henk Rijneveld zijn overleden, maar hun gedichten zijn opgeschreven en verbinden de wereld van mensen met dementie en poëzie. De taal van mensen met dementie wordt vaak weggezet als wartaal. Wil je hun taal – het Dementees - begrijpen, dan moet je heel zorgvuldig luisteren. Als je dat doet gaat er een wereld voor je open. Een schatkamer. De teksten helpen mensen met dementie en hun naasten om te zien wat er wél is en niet uit te gaan van wat verloren gegaan is. Zoals Paula Irik het zegt: “Dementie blijft een rotziekte, maar het kan verbinding scheppen als je ook de humor ziet, de gekkigheid, in plaats van alleen hetverlies”. Het gedicht van het omslag:
een beetje boos mag best
niemand wordt blind voor verkeerdheid geboren.
onrecht bestaat, ook als niemand het ziet.
blijf je gelaten, dan ben je verloren,
word je wanhopig, dan kom je er niet.
maak je maar kwaad om bedrog en om leugen.
boos om getreiter, gesar en gepest.
word maar eens woedend op lui die niet deugen.
kwaad is niet goed, maar een beetje mag best.
Een rijk, verrassend, noodzakelijk boekje, dat prachtig is uitgevoerd! Een aanrader voor mensen met dementie en iedereen die bij hen betrokken is. Zeker ook voor mensen die in de dementiezorg werken. Een boekje met humor over een verdrietige ziekte.’
Titel: Een beetje boos mag best Auteurs: Paula Irik, Bette Westera, Sylvia Weve
ISBN: 9789463650663
Uitgever: Elikser, Leeuwarden
Prijs: € 15,-
- Details
- Hits: 762
LAMPJE - Annet Schaap
Dit is een verhaal over de zee. Over geheimzinnige zeewezens en woeste piraten. Over het Zwarte Huis van de Admiraal, waarvan ze zeggen dat er een monster woont. Over een grijze vuurtoren op een eiland dat nog net vastzit aan het vaste land. Over Lampje, de dochter van de vuurtorenwachter, die iedere avond de eenenzestig treden beklimt om het licht aan te steken. Over een stormachtige avond, waarop de lucifers op zijn en alles misgaat.
Anjo: ‘De eerste zin van ‘Lampje’ is: ‘Een eiland dat nog een beetje vastzit aan het vasteland, als een losse tand aan een draadje, heet een schiereiland.’ Toen was ik verkocht. ‘Lampje’ is een prachtig, fantastisch, fenomenaal geschreven boek dat ik iedereen van 8 tot 115 gun: kinderen, ouders, grootouders, lezers en voorlezers. Het is bekroond met de Gouden Griffel 2018, De Nienke van Hichtum-prijs 2018 en de Woutertje Pieterse Prijs-prijs 2018. Dat zat er dik in, er zijn in no time veertien drukken van het boek verschenen.
Als grootmoeder waande ik me weer kind, snapte ik hoe Lampje (ze heette eigenlijk Emilia) zich voelde. Een boek over dapper zijn en meer kunnen dan je ooit had gedacht. Een boek om van te genieten, helemaal in weg te duiken, weg te geven of voor te lezen. Annet Schaap tekende ook het omslag en de illustraties in het boek.’
Titel: Lampje Auteur: Annet Schaap
ISBN: 9789045120379
Uitgever: Singel Uitgeverijen, Amsterdam Prijs: € 16,99
- Details
- Hits: 692
Gezonder leven, minder pillen - David van Bodegom
In "Ontpillen” helpt arts en verouderingswetenschapper David van Bodegom ons om gezonder te leven en minder pillen te gebruiken. Naarmate we ouder worden gaat er steeds meer in ons lijf haperen. Veel (ouderdoms)kwalen zijn goed te bestrijden met een gezonde leefstijl, maar veel vaker dan nodig is grijpen we naar pillen. Zo zijn er pillen om de bloeddruk en het cholesterol te verlagen en weer andere om de bloedsuikers in het gareel te krijgen. Het zijn medicijnen die de symptomen onderdrukken, maar het onderliggende probleem niet aanpakken.
Van Bodegom helpt ons om te ontpillen. Hoe houd je zelf je botten sterk, je maagzuur in bedwang en je darmen gezond? Slaap je beter als je meer sport? Kun je je hersenen trainen? "Ontpillen' helpt je je lijf beter te begrijpen en laat zien hoe je door aanpassing van je leefstijl minder pillen kunt slikken en langer gezond blijft. Eerder schreef Van Bodegom samen met Rudi Westendorp het boek Oud worden in de praktijk.
Anjo: ‘Een boek dat nu eens geen wonderen belooft, maar inzicht geeft in de belangrijkste lichaamsfuncties en aandoeningen waarmee vooral ook ouderen te maken krijgen: zoals hoge bloeddruk, slapeloosheid, botontkalking, depressies, diabetes, prostaatklachten en incontinentie. In overzichtelijke hoofdstukken. Geschreven in een prettige stijl, neemt Van Bodegom – arts en verouderingswetenschapper, verbonden aan het kennisinstituut Leyden Academy on Vitality and Ageing – de lezer mee, zodat je meer grip krijgt op je lijf en verantwoorde keuzes kunt maken. Aan de hand van feiten leer je je lijf beter te begrijpen, lees je wat pillen doen en wat niet én wat je zelf kunt doen door bijvoorbeeld je leefstijl aan te passen. Ontpillen? Ja, dat kan. Niet altijd, maar er zijn goede redenen om minder pillen te slikken. Denk bijvoorbeeld aan de bijwerkingen, de schijn dat met een pil het probleem is opgelost. Soms valse schijn. En de kostenfactor? ‘Ontpillen’ is een helder boek. Door de uitgebreide leeswijzer ook een compleet boek. Een aanrader!’
Titel: Ontpillen Auteur: David van Bodegom
ISBN: 9789045036243
Uitgever: Atlas Contact, Amsterdam Prijs: € 19,99
- Details
- Hits: 776
Prof. Dr. Betty Meyboom - De Jong, voorzitter van het NPO/BeterOud, dr. Klaske Wynia, Assistant professor person-centred and integrated care aan de RuG en drs. Anjo Geluk-Bleumink, voorzitter van Denktank 60+ Noord, schreven gezamenlijk een hoofdstuk voor het boek ‘Gerontology’ dat onlangs is verschenen. In hun bijdrage gaan ze in op oud worden in Nederland en met name op de bijdrage van ouderen zelf aan de discussie, maar ook aan het beleid in de zorg voor ouderen.
De tekst is te lezen door de onderstaande link aan te klikken:
https://www.intechopen.com/books/gerontology
https://www.intechopen.com/books/gerontology/ageing-better-in-the-netherlands
- Details
- Hits: 829
 |
Titel: Zo mooi andersAuteur: diverse auteurs en illustratorenISBN: : 9789047700142Uitgever: Lemniscaat, RotterdamPrijs: €19,95 |
| Een gedichtenprentenboek. Laat je vervoeren, ontvoeren, meevoeren én ontroeren door de woorden van de dichters met beelden van de Lemniscaat-kunstenaars, die zich van een verrassende kant laten zien. Zo mooi anders... |
|
Anjo Geluk: Het titelgedichtJe bent zo natuurlijk zo mooi ik zou je anders dan Hans Andreus |
- Details
- Hits: 711
 |
Titel: Oud genoeg om dood te gaanAuteur: Barbara EhrenreichISBN: : 9789045032665Uitgever: Atlas Contact, AmsterdamPrijs: €19,99 |
| (over de vragen die iedereen zich ooit moet stellen) Oud genoeg om dood te gaan van Barbara Ehrenreich, winnaar van de Erasmusprijs 2018, is een vlijmscherp pleidooi voor een goed leven. Ieder mens ontdekt een keer dat het leven eindig is. Sommigen beseffen het als kind al, anderen pas wanneer de eerste grijze haren zich aandienen. Vaak proberen we dat besef zo snel mogelijk weer te verdringen, of we gaan ons ertegen verzetten met zalfjes, pilletjes of preventief medisch onderzoek. En dat is een misverstand, betoogt Ehrenreich in dit heerlijk nuchtere, geestige en tegelijkertijd diepgravende boek. De mens heeft namelijk nauwelijks invloed op het verouderingsproces, in elk geval veel minder dan de gezondheidsindustrie ons wil doen geloven. Het enige wat we kunnen kopen is de illusie dat we de boel onder controle hebben. En daar koop je uiteindelijk natuurlijk niet veel voor. Wat ons te doen staat is zowel eenvoudig als lastig: we moeten onze sterfelijkheid accepteren en onzekerheid aanvaarden. |
| Anjo Geluk: ‘ De druk om fit en slank te blijven, controle over je lichaam te houden, verdwijnt niet bij de ouderdom. (…) Misschien had je gehoopt dat er een ligstoel of hangmat voor je klaar zou staan na al die jaren van stress of al die lichamelijke inspanningen als je met je handen hebt gewerkt.” De sportschool wacht en allerlei bazige zelfhulpboeken voor senioren schrijven voor hoe je gezond, succesvol, actief oud kunt worden, als je je maar aan hun adviezen houdt. ‘Mag’ je niet meer eten wat je lekker vindt en ‘moet ’ je verplicht naar de sportschool terwijl je daar de pest aan hebt? Het is al te gemakkelijk om te wijzen naar tegenstrijdige richtlijnen en diëten. De discussies over de effectiviteit gaan maar door, maar dat wil niet zeggen dat het geen zin heeft om na te denken over je leefstijl en voedingspatroon. Ehrenreich bevindt zich te midden van (Amerikaanse) hoogopgeleide ouderen die vanaf de middelbare leeftijd druk bezig zijn met gezondheidgerelateerde onderzoeken en behandelingen Zelf besluit ze dat ze oud genoeg is om te sterven en om niet meer mee te doen aan screenings en jaarlijkse controles. Voor haar hoort daar een verstandige, sobere, matige leefwijze bij en ze gaat uitvoerig in op het hoe en waarom daarvan. Hoe zit het met de verantwoordelijkheid voor de keuzes die je maakt? Is het eigen schuld als je niet de discipline kunt opbrengen om alles te doen voor een lang en gezond leven? En als er ernstige ziektes op je weg komen? Ehrenreich stelt de juiste vragen, maar geeft geen eenduidige antwoorden, omdat elk van ons die zelf moet geven. Ze geeft wel een berg informatie, waarin je je eigen weg moet vinden en … zekerheid is er nooit. Haar boek is verfrissend nuchter; een aanrader. Het enige nadeel vind ik dat het af en toe wel erg wijdlopig is.’ |
- Details
- Hits: 709
Leven en laten leven- Hendrik Groen
Arthur Ophof had zich het leven toch anders voorgesteld. In plaats van spectaculaire reizen te maken naar verre landen, staat hij vier keer in de week in de file van Purmerend naar Breukelen én in de file van Breukelen naar Purmerend. Groots en meeslepend kun je zijn uitgebluste, kinderloze huwelijk en zijn autovrije hofje voor de deur niet noemen. En hij wordt vijftig, dus de tijd begint te dringen.
Maar als zijn werkgever hem 'helaas' moet ontslaan en hij er een mooie ontslagvergoeding uit weet te slepen, openen zich onverwachts mooie perspectieven op een geheel nieuw leven.
Anjo:
“Een feest voor alle Hendrik Groen-fans, staat in het persbericht en ik verheugde me op een vervolg op de vorige twee. De titel past in het rijtje en op een sticker op de kaft staat de bekende kop van Hendrik zelf. Maar: eigenlijk heeft dit boek niets te maken met de Hendrik Groen die we kennen. De auteur – Peter de Smet – heeft het pseudoniem van Hendrik aangenomen en heeft een boek geschreven dat niet over Hendrik gaat, maar over Arthur Ophof, die met zijn vrouw Afra ongelukkig getrouwd is. Arthur wordt vijftig, verliest zijn baan bij een groothandel in schoonmaakartikelen, ontvangt een riante ontslagvergoeding en droomt - met de drie vrienden die hij nog kent van de middelbare school - van een nieuw leven. Dat gaat zich afspelen in een huisje in Toscane, zodat hij in alle rust verder kan leven. Wat hij daar gaat doen? In ieder geval geen dingen waar hij geen zin in heeft of die energie kosten. Voordat het zover is moet hij zich laten dood verklaren en dat heeft nogal wat voeten in de aarde. Best een aardig verhaal, met mooie, herkenbare elementen, maar de beloofde relatie met Hendrik Groen zit me dwars en dat blijft het hele boek zo. Voor mij werd het geen feest. De koffie met cake van de kaft heeft niets met de begrafenis van Hendrik te maken, maar met de poppenkast rondom ‘de dood’ van Arthur“.
Titel: Leven en laten leven Auteur: Hendrik Groen
ISBN: 9789029091015
Uitgever: Meulenhoff, Amsterdam Prijs: € 19,99
- Details
- Hits: 607
Het einde voor beginners – Chazia Mourali
(een moeder, een dochter en de droom van een gelukkig afscheid)
Het einde voor beginners is een liefdevol, ontroerend, onverwacht grappig, soms schokkend persoonlijk verhaal. En een indringend pleidooi voor integrale levensondersteuning aan ongeneeslijk zieke patiënten. Artsen zeggen dat ze de "kwaliteit van leven' van patiënten belangrijk vinden. Maar weten ze precies wat dat inhoudt? Mourali maakt duidelijk hoe meer aandacht voor het algehele welzijn van patiënten, met name bij ouderen, en het betrekken van naaste familie, het lijden in de laatste levensfase kan verminderen. Meer open communicatie en oprecht meeleven kunnen de waardigheid en keuzevrijheid van patiënten vergroten. De auteur geeft daarnaast praktische adviezen aan patiënten en mantelzorgers om het leven mooi en betekenisvol af te ronden.
Anjo: ‘Familierelaties spelen in dit boek een hoofdrol: allereerst Chazia en haar moeder die uitgezaaide borstkanker heeft en allerlei behandelingen ondergaat voordat ze naar een hospice verhuist, ook haar vader - de ex van haar moeder - haar broer, man en dochter spelen een rol. Als ze gehoord heeft dat haar moeder ongeneeslijk ziek is, zet Mourali alles opzij om haar moeder te ondersteunen. En dat valt niet mee voor een beginner. Het eerste deel is een beschrijving van wat haar moeder overkomt en hoe zij als dochter dat ervaart. Juist omdat Mourali – natuurlijk – niet thuis is in de ziekenhuiswereld, voelt ze zich terecht vaak niet-begrepen, boos en ellendig. Gaat het wel in de eerste plaats om de patiënt en de kwaliteit van haar leven? In de laatste hoofdstukken beschrijft ze wat ze anders gedaan zou hebben als ze een tweede kans zou krijgen en houdt ze ‘een pleidooi voor integrale levensondersteuning’. Als je door de rommelige, wat overdreven schrijfstijl kunt heenlezen, is dit een zinvol boek. Je leest over wat je niet moet doen in de laatste levensfase, of wat juist wel. Een vraag die mij al lezende achtervolgde: kun je je wel voorbereiden op het einde van een geliefde; blijf je in dit geval niet altijd een beginner? ‘
Titel: Het einde voor beginners Auteur: Chazia Mourali
ISBN: 9789000350353
Uitgever: Het Spectrum, Utrecht Prijs: € 19,99
- Details
- Hits: 664
 |
Titel: Titel: Kleine helden zijn wijAuteur: Stijn van der LooISBN: 9789021457765Uitgever: Querido, AmsterdamPrijs: €18,99 |
| In dezelfde periode waarin Smolder, een nukkige journalist, bedrogen en vervolgens verlaten wordt door zijn echtgenote, vallen ook bij zijn moeder de pijlers onder haar leven vandaan. Zo erudiet en intellectueel als ze altijd was, zo vergeetachtig is ze nu. Ze raakt verward, koffiezetten lukt niet meer goed, en de alzheimer krijgt steeds meer grip op haar – al blijft ze vrolijk. Terwijl haar woorden langzaam maar zeker hun vaste betekenis verliezen, probeert Smolder haar koste wat kost thuis te laten blijven wonen. Zorgen voor elkaar is een nobel streven, maar hoelang kan hij dat volhouden? Stijn van der Loo baseerde ‘Kleine helden zijn wij’ op zijn eigen ervaringen tijdens de intensieve zorg voor zijn dementerende moeder. Haar woorden waren vaak zo ontwapenend, wijs, schrijnend en grappig dat hij ze in het verhaal verweefde. |
| Anjo Geluk: ‘ De spinnen hebben ontdekt dat moeder nooit meer boven komt’. Het is de openingszin van een van de laatste hoofdstukken. Smolder, de ik-figuur, gaat bij zijn moeder op zolder wonen. Even later gaan ze samen koffie drinken op een terrasje. Zijn moeder kijkt naar haar oude handen. Ze wil alleen de binnenkant nog maar zien. De andere kant niet: ‘Dat zijn geen handen. Helemaal verkrompeld’. ‘Kleine helden zij wij’ is een roman om aandachtig te lezen. Om het verhaal, maar ook om de stijl. Die is rauw, omdat Smolder zonder omhaal vertelt hoe het hem, zijn moeder, zijn echtgenote, hun zoon Louis en Zus - zijn zus - vergaat tijdens het ziekteproces van zijn moeder, die neerlandica is. ‘Het leven is een kruk op drie poten: liefde, wonen, werken. Als een van de drie omgaat, dondert de hele kruk om.’ Ligt het dan niet voor de hand om steun te zoeken bij je moeder, je ouderlijk huis: grond en anker? In het nawoord bedankt Van der Loo zijn moeder. Ze is inmiddels overleden. ‘Ík ben een kleine held’; juichte zijn moeder toen ze hoorde dat het boek voor een groot deel over haar zou gaan. Ze heeft nog wel het omslag kunnen zien. ‘Ben ik dat? Met snot uit mijn neus?’ ’Mam, dat is schaduw. Het is een moderne tekening. Ik vind hem erg mooi.’ ’Nou, als jij hem zo mooi vindt, dan doen we het maar.’ |
- Details
- Hits: 702
 |
Titel: Opruimen voor je doodgaatAuteur: Margareta MagnussonISBN: 9789023450795Uitgever: De Bezige Bij, AmsterdamPrijs: €14,99 |
|
De edele Zweedse kunst van dὄdstädning Döstädning is het Zweedse gebruik om je materiële bezittingen Opruimen voor je doodgaat is een praktische gids die je helpt |
| Anjo Geluk: ‘’Als je zelf op leeftijd bent, heb je vast wel eens het huis van een overleden familielid of vriend opgeruimd. Je weet wat de klus inhoudt en neemt je voor het zelf anders te gaan doen: ordenen, opruimen, ontspullen. Het komt er vaak niet van om afscheid te nemen van alles wat je gedurende je leven aan spullen en tastbare herinneringen hebt verzameld. Je gaat immers nog lang niet dood. Misschien heb je het nog eens nodig …, maar wat doe je je nakomelingen aan? Eens moet er toch opgeruimd worden en kun je het dan maar niet beter tijdig en zelf doen? In Nederland zit opruimen voor je doodgaat niet zo in onze cultuur, maar er is alles voor te zeggen! Margareta Magnusson – die zelf tussen 80 en 100 jaar oud is – schrijft er op zo’n aanstekelijke manier en vol humor over, dat het voor iedereen een logische stap zou moeten zijn. Ze schrijft over haar eigen ervaringen, haar aanpak en wat ze al ordenend tegenkomt. Herkenbaar en verrassend! Een sympathiek boekje! Een aanrader, ook als cadeau; om door te geven aan vrienden en bekenden. Prachtig uitgegeven en geïllustreerd door de auteur zelf; zij is beeldend kunstenaar. Magnusson: ‘Ouder worden is niet voor watjes. Daarom moet je niet te lang wachten met ontspullen. Vroeg of laat krijg je zelf kwaaltjes en gebreken.’ “’ |
Pagina 4 van 8
